Doe je ogen dicht en stel je voor… Het is 20 maart 2025, zeven uur ’s ochtends. Je wekker gaat af en je springt onder de douche. Je hoort je kinderen beneden al in de weer. Berber is 9, Linde 18. Achter de iPad is Berber al aan het videochatten met haar vriendinnen terwijl ze een zelfgesmeerde boterham wegkauwt. “Wil jij mij straks met rekenen uitleggen hoe dat nou precies zit met die keersommen? De juf legt het altijd zo ingewikkeld uit,” hoor ik haar vragen aan klasgenoot Doris. Ik glimlach even terwijl ik boterhammen voor mezelf smeer.
Videochatten met volle mond
Linde pakt haar tas in met een schuin oog op haar laptop waar haar klasgenoten in kleine vierkantjes op het beeldscherm ook allemaal al druk aan het praten zijn. Ze stapt zo op de fiets naar haar werkgroepje voor de Filmacademie waar ze ruim een half jaar geleden is gestart. Snel checkt ze nog even haar berichtjes en scant ze de bijdrages die haar klasgenoten hebben ingeleverd ter voorbereiding op de sessie.
Ik gooi mijn lunchtrommel in mijn tas, drink een kop thee en kus de kinderen gedag. Berbers schooldag is inmiddels begonnen. De juf roept de kakofonie die door de luidsprekers galmt tot een halt en begint met haar ochtendrondje. “Wie had er moeite met de opdracht van gisteren?” Het beeldscherm verschuift van het ene naar het andere kind en laat moeiteloos zien welk kind bevestigend antwoordt.
Ik stap op m’n fiets naar mijn eerste afspraak en terwijl de ochtendzon mijn zicht verblindt, denk ik terug aan vandaag exact 5 jaar geleden.
Als de wereld in brand staat
We lagen met ons zeiljacht Zouterik op de Las Perlas eilanden voor de kust van Panama en zouden vandaag aan onze grote oversteek naar Frans-Polynesië beginnen. Alleen werd een uur na ons ontbijt duidelijk dat dat voorlopig niet ging gebeuren. Het coronavirus had de hele wereld lam gelegd en wij moesten voorlopig blijven waar we waren. Al 20 maanden gaven Tjaart en ik Linde en Berber thuisonderwijs. Linde via de Wereldschool, Berber via de LOVK, het onderwijsinstituut voor varende kinderen.
Dat ging niet zonder slag of stoot. We bevonden ons in een uitzonderingspositie. Homeschooling in Nederland was ‘not done’. Onderwijs moest plaatsvinden tussen de vier muren van een schoolgebouw door een leerkracht die letterlijk voor de klas stond, zo schrijft de leerplicht voor. Onze plannen om rond de wereld te reizen konden in onderwijskringen niet zelden rekenen op hoongelach. Wat zou er van onze kinderen terecht komen na een paar jaar onderwijs op zee? Als ouders ben je toch geen leerkracht? Onze kinderen zouden een hopeloze achterstond oplopen. Wij, de andersdenkenden, konden op weinig bijval rekenen.
Maar in een paar maanden tijd zette Corona dit hele denkbeeld op z’n kop. Heel Nederland, de hele wereld, ging op slot. Kinderen kregen thuisonderwijs van hun ouders, die tussendoor ook nog eens moesten werken. Ook vanuit huis, want de kans op besmetting was op kantoren te groot. De eerste weken was dit wennen. Onze social media timelines stonden vol geklaag van ouders over hoe moeilijk het was om je eigen kind les te geven. Onderwijzend personeel vond het maar lastig dat ze geen persoonlijk contact hadden. En de kinderen? Die vonden het raar dat papa met een computer tegenover ze zat te werken terwijl ze hun rekensommen afwerkten.
Homeschooling ahoy
Maar naarmate de Coronacrisis voortduurde, kantelde het beeld. Juffen en meesters bleken uiterst creatief, IT-bedrijven verzonnen razendsnel apps die hele klassen met elkaar verbonden. Telecomreuzen stelden snelle verbindingen ter beschikking. En de ouders? Die kregen er zowaar plezier in. Dat homeschooling was zo gek nog niet. Het mooiste was dat de prestaties van hun kinderen én, belangrijker nog, hun motivatie met sprongen vooruit ging. Niet langer hoefden ze bang te zijn hun vinger op te steken. Er zat immers toch geen pestend klasgenootje naast ze. Niet langer hoefden ze op het schoolplein hun best te doen ‘erbij te horen’. Op voetbal/balletles/hockey/gitaarles hadden ze genoeg vriendjes en vriendinnetjes. En niet langer hoefden ze met tegenzin op de fiets door de regen naar school om pas in het donker weer thuis te komen. Vier uur school per dag vanaf 8 uur in de ochtend bleek na een jaar vele malen effectiever en efficiënter dan een hele dag in een duf klaslokaal te zitten. De Nederlandse kinderen werden er massaal blijer, gelukkiger, sportiever en creatiever van!
Wakker in een nieuwe wereld
De Coronastorm ging gelukkig liggen, hoewel dat nog wel het hele jaar 2020 heeft geduurd. Wij waren gedwongen onze reis via een ander traject voort te zetten, maar gingen lekker verder op onze ingeslagen homeschooling-weg. Het hele onderwijs in Nederland ging op de schop. Vanaf september 2021 kregen alle kinderen homeschooling, fantastisch begeleid via commerciële bedrijven, naschoolse opvangorganisaties en huiswerkinstituten.
Onze wereldreis maakte van Linde en Berber al jong hele zelfstandige, creatieve, sociale en wereldwijze kinderen. De hele positieve uitkomst van het rampjaar 2020 is dat de Coronacrisis datzelfde heeft gedaan met alle Nederlandse kinderen.
Leve homeschooling!
