De Wereldschoolgezinnen verhuizen om diverse redenen naar het buitenland. Veel gezinnen vertrekken voor een goed doel naar het buitenland. Het is altijd heel inspirerend om zien dat deze gezinnen hun oude en veilige leven opzij zetten en anderen verder vooruit willen helpen. Zo ook de Familie Buch, die voor het Hidden Abilities project met het hele gezin naar Ethiopië zijn vertrokken.
Kan je misschien kort vertellen hoe jullie gezinssamenstelling eruit ziet?
Wij zijn de familie Buch, wonende in het Noorden van Ethiopië. Els is de moeder, Kevin de vader en we hebben drie kinderen: Jotan (m, 11 jaar), Moshe (m, 7 jaar) en Hadasse (v, 2 jaar). Moshe hebben we geadopteerd uit Ethiopië voor we hier kwamen wonen. Jotan en Hadasse zijn onze biologische kinderen, maar voor ons is er geen verschil tussen hen.
Hoe zijn jullie in Ethiopië terecht gekomen?
Els heeft altijd een adoptiewens gehad en na lang wachten en veel voorbereidingen kregen we in oktober 2010 het nieuws dat we een Ethiopisch jongetje van 3 maanden hadden toegewezen gekregen. Met kerst 2010 moest Kevin naar Ethiopië om voor de rechtbank te verschijnen. Kevin had vroeger al gezegd dat hij nooit naar Afrika zou gaan wegens de leefomstandigheden. Els daarentegen had altijd de wens om zendeling te zijn of als verpleegster in Afrika te werken. Tijdens zijn verblijf van een week in Ethiopië veranderde er echt iets in Kevin. Hij kreeg een hart en verlangen om iets te doen in Ethiopië. Dit groeide nog meer toen we in februari 2011 terugkeerden om onze kersverse zoon op te halen. We hebben toen een rondreis gedaan en leerden het land met zijn cultuur beter kennen. In 2012 hebben we een maandlange inleefreis voor jongeren naar Ethiopië georganiseerd en zelf een maand langer gebleven om af te tasten of we een project konden vinden waar we iets konden betekenen. Na onze terugkeer in België besloten we dat we zendelingen/ontwikkelingswerkers wilden worden via Tearfund België. We startten dit proces en sinds september 2013 werken we in Ethiopië.
Wat is het Hidden Abilities project?
We werken voor een project in Bahir Dar genaamd Hidden Abilities. Het is een project voor kinderen met een fysieke handicap. We voorzien gratis fysiotherapie en sociale ondersteuning. Waar mogelijk en indien er budget beschikbaar is kijken we of een operatie in Addis Abeba hulp kan bieden. De kinderen komen wekelijks driemaal met één van de ouders langs. Onze staf voorziet fysiotherapie en leert de ouders om de therapie ook thuis verder te zetten. Maandelijks voorzien we een huisbezoek waar gekeken wordt hoe we de families verder nog kunnen helpen. Sommige kinderen konden zich voor de therapie niet voortbewegen en dus ook niet naar school. Na intensieve therapie en speciale voorzieningen zoals adaptieve stoelen en rolstoelen kunnen sommige van onze kinderen toch naar school. Wij voorzien de stoelen, begeleiding en training van de leraren om de kinderen op een goede manier op te vangen zonder te veel extra werk, aangezien het aantal leraren per school zeer beperkt is. Kevin is de project manager/psycholoog en Els ondersteunt bij het sociale aspect van ons project.
Hoe ziet jullie dag eruit? Hoe doen jullie het met thuisonderwijs?
Meestal is het afhankelijk van Kevins werkschema maar de morgen na het ontbijt geven we elk een halve dag thuisonderwijs. Kevin onderwijst Jotan momenteel in groep 7, Els onderwijst Moshe in groep 3. Dit vraagt wel veel werk voor ons allebei, maar Wereldschool is zo uitgewerkt dat het geen intensieve voorbereiding vraagt, wat de druk wel verlicht. We zijn wel op zoek naar iemand die als vrijwilliger 3 – 6 maanden ons wil komen ondersteunen in het thuisonderwijs. Aangezien Jotan al in groep 7 zit, kan hij al veel zelfstandig werken en heeft Kevin tijd voor de administratie van het project. Lunchen doen we thuis of we gaan Injerra eten met onze Ethiopische vrienden in een lokaal restaurantje. Na de lunch gaat Kevin altijd werken op de project-site. Soms gaan Els en de kinderen mee en helpen door te spelen met de project-kinderen. Els spendeert dan tijd met de moeders en ondersteunt hen op psychosociaal vlak. Els gaat ook een halve dag per week op huisbezoek met één van onze Ethiopische stafleden. De avond spenderen we gezellig als gezin samen in ons huis.
Hoe ziet deze dag er voor de kinderen eruit?
Zij starten de dag met thuisonderwijs. Afhankelijk of ze meegaan naar het project of niet: op het project spelen ze met de projectkinderen. De projectkinderen genieten enorm van deze aandacht aangezien ze meestal in de community worden verstopt en geen sociale interactie hebben. Indien ze thuisblijven gaan ze soms spelen bij onze expat-buren (Canadezen) of spelen ze voetbal op straat met de buurtkinderen. Jotan leest graag en Moshe speelt graag met Lego en laat zijn fantasie gaan.
Hoe zit het met scholen in Ethiopië?
Jotan en Moshe krijgen het volledige curriculum in thuisonderwijs. Er is geen kwaliteitsvolle school in Bahir Dar en we willen graag dat onze kinderen gemakkelijk terug kunnen instromen in het Vlaamse onderwijssysteem. Daarom kozen we voor deze optie. Thuisonderwijs geeft ons ook veel flexibiliteit aangezien we soms voor vergaderingen en trainingen naar Addis Abeba moeten en onze werkschema’s soms aanpassen. We volgen niet het normale vakantieschema van de Vlaamse scholen. We nemen vakantie wanneer het past.
Hoe hebben jullie de kinderen op de emigratie voorbereid?
Het voordeel was dat we voor we kwamen eerst twee maanden in Ethiopië zijn geweest. Dat was hun eerste ervaring met de nieuwe cultuur en terug in België namen we tijd om te bezinnen. Verder hebben we Jotan een minimaal aan Engels geleerd met het pakket van Wereldschool. We ervaarden dat ze echter het meest Engels leerden door contact met expats en hun kinderen. We hebben hun nooit gepusht om de lokale taal of Engels te leren. Ze hebben zelf het verlangen ontwikkeld om Engels te leren en ze spreken allebei zeer goed Engels. Jotan leest zelfs al perfect Engels.
Hoe reageerden de kinderen en hoe verliep de integratie?
Jotan is nogal introvert en leest enorm graag. We voorzagen voldoende E-books en zijn zelfs lid geworden van een Engelstalige bibliotheek in de hoofdstad. De eerste drie jaar waren er geen andere expat-kinderen en in de buurt waar we woonden waren de lokale kinderen zeer fysiek gericht en soms zelfs agressief. Dit was zwaar voor onze twee jongens aangezien ze daardoor weinig sociaal contact hebben met leeftijdsgenoten. Vorig jaar zijn we verhuisd naar een stad waar er meer expat-kinderen wonen en ook de lokale kinderen zijn niet agressief. Nu spelen ze in de vooravond buiten met de lokale kinderen.
Hebben de kinderen last gehad van heimwee, zo ja, hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Onze kinderen hadden zeker last van heimwee wat resulteerde in verdriet. We probeerden vooral voor hen beschikbaar te zijn en de gevoelens niet weg te praten. We werkten ook actief aan hen mee te nemen in de nieuwe cultuur en gewoontes en gebruiken uit te leggen. Internet is hier zeer moeilijk en duur, maar we investeerden er toch in om af en toe te skypen met oma, opa en vrienden. Ons huis proberen we een beetje Vlaams grondgebied te maken. We hebben een vaste dag dat we ontbijtgranen eten en een andere dag lekkere speculaaspasta. We zorgen dat we steeds genoeg van deze Vlaamse lekkernijen in huis hebben omdat het iets is waar de kinderen enorm naar uitkijken. Als de financiën het toe laten gaan we jaarlijks een aantal weken naar België om daar onze familie en vrienden te bezoeken. Ethiopië is ver en duur om naar te vliegen, dus veel bezoek komt er helaas niet.
Over 5 jaar, waar wonen jullie dan?
We weten nog niet waar we dan zijn. Het is niet zo dat we als gezin definitief hier gesettled zijn. Momenteel hebben we ons geëngageerd tot zomer 2020. In 2019 zullen we opnieuw evalueren of we dan onze termijn verlengen of niet. We vinden het gezond om deze evaluatiemomenten regelmatig in te lassen aangezien je anders door de drukte van het leven hier dit uit het oog verliest. Je moet bewust nadenken of je als gezin nog functioneert, gelukkig bent en wat de toekomst inhoudt. Als je dit niet doet, gaat dit ten koste van het hele gezin. Daarom dat we vorig jaar ook verhuisd zijn: onze kinderen hadden echt nood aan een omgeving met expat-kinderen.
Wat is jullie belangrijkste les geweest? Welke gouden tip?
Omdat je voor een goed doel werkt zou je soms denken dat je alles moet opofferen voor dat werk. Dit is ongezond en nefast voor het gezin. Als gezin moet je zien wat jouw prioriteiten zijn, als ouders en als kinderen. Wat doet je thuis voelen in dat vreemde land en cultuur? Zorg dat je hier een prioriteit van maakt. Soms zit het in kleine dingen, soms zijn het grote dingen en moet je verhuizen. Bij ons komen onze kinderen voor onze roeping om in Ethiopië te zijn. Als onze kinderen ongelukkig zijn of lijden door onze keuze, moet je een oplossing zoeken of de harde keuze maken om terug te keren. Voor ons was het de keuze om 600 km te verhuizen na drie jaar en totaal opnieuw te beginnen in een nieuwe stad. We zien dat onze kinderen nu meer genieten en zich ook beter in hun vel voelen door meer contact met leeftijdsgenoten.
“Wat doet je thuis voelen in dat vreemde land en cultuur? Zorg dat je hier een prioriteit van maakt. Soms zit het in kleine dingen, soms zijn het grote dingen en moet je verhuizen.”
Leerling aan het woord: Bo Karpes
Heb jij het stukje van Bo al gelezen?
Volg ons ook op Facebook , Twitter en LinkedIn, abonneer je op ons Youtube-kanaal en blijf op de hoogte!
