Quarantaine, de ultieme oefening in ‘leven bij de dag’
De rook van het vuurtje kringelt omhoog door de boomtoppen. Voor Linde en Berber het teken om hun schoolboeken voor die dag te sluiten, de vers gevangen vis uit de koelkast te halen en in ons bijbootje te stappen. We ankeren samen met een boot of vijf voor Isla Bayoneta, een onbewoond eiland in de Panamese Las Perlas archipel. De vrijgevochten mannen van de Bucanero vangen met hun visnet elke dag tientallen exemplaren variërend van tonijn tot red snapper en van catfish tot makreel. Het zijn er teveel voor henzelf om te eten dus hebben ze ons uitgenodigd vandaag de vis samen te grillen boven een vuurtje op het strand.
Het is niet zo maar een vuurtje. Schipper Manu vaart al een jaar of zes rond in het gebied tussen Costa Rica en Panama en Bayoneta is zijn favoriete eiland. Hij heeft er op de top van een kleine rots een hutje gebouwd, bedekt met palmbladeren en voorzien van stukken boom om op te zitten. Samen bereiden we de vis, grillen ze boven het vuur en eten ze met smaak op.
Corona gooit roet in het eten
Het is een welkome afwisseling in deze dagen die zich door de quarantaine bijna ongemerkt als een grijze brei aaneenrijgen. Wij beleven die quarantaine totaal anders dan onze familie en vrienden thuis. Maar ook vergeleken met zeilers op andere plekken op de wereld ziet ons kleine universum er geheel anders uit. Toen Panama medio maart officieel in lockdown ging, bevonden wij ons net op de Las Perlas eilanden en waren we klaar om te vertrekken voor onze oversteek van een week of vijf naar Frans Polynesië. Letterlijk op de dag van vertrek ontvingen we het bericht dat de Marquesas eilanden hun grenzen hadden gesloten. Wij zagen onze oversteek in rook op gaan en liggen hier sindsdien ‘vast’.
De afgelopen weken zijn we ons gaan realiseren dat er slechtere plekken zijn. Alle zeilers hebben de minimale 2 weken strikte quarantaine in acht genomen en zodra we zeker wisten dat corona zich niet onder ons bevond, konden we weer langzamerhand bij andere zeilers aan boord komen of elkaar ontmoeten op het strand. In tegenstelling tot vrienden van ons op de Galapagoseilanden of in Frans Polynesië, mogen wij ons wel verplaatsen tussen de eilanden. Officieel mogen we alleen niet aan wal. Dat doen we dan ook niet op de bewoonde eilanden, maar aangezien we op de onbewoonde eilanden niemand kwaad kunnen doen en het vaak slechts ‘puistjes’ in de oceaan zijn, permitteren we onszelf daar wel aan wal te gaan om na school te zwemmen, te gymmen, balspelletjes te doen of te barbecueën. Anders wordt die boot wel héél klein…
Vluchten kan niet meer
Terwijl we de vis verorberen, filosoferen we met de Franse Manu en de andere zeilers in ons kleine zeilersdorpje over onze situatie. Het is een wrang soort vrijheid want hadden we niet juist voor dit bestaan gekozen om ons volkomen vrij te voelen om te gaan en staan waar we willen? Het is zelfs voor zeilers een illusie gebleken om gewoon maar de oceaan op te kunnen varen en je vrij te wanen van corona.
Dachten we tot vier weken geleden nog ver vooruit – ‘als we op Hiva Oa aankomen…, als we op de Tuamotu’s gaan snorkelen…, straks in Nieuw Zeeland…’ – vandaag kunnen we alleen maar aan vandaag denken. Elke ochtend opnieuw staan we op met de blik gericht op de komende 12 uur, in plaats van op de komende 12 weken of zelfs 12 maanden. Want elke dag kan er iets gebeuren waardoor we ons vaarplan kunnen hervatten. Welk land gaat weer open? Wanneer begint waar het orkaanseizoen? Waar kunnen we een veilig heenkomen zoeken? Kunnen we misschien toch nog oversteken? Het is een oefening in geduld en het valt ons af en toe zwaar.
Alleen vandaag telt
We realiseren ons met enig cynisme dat het motto ‘leven in het nu’ dat we zo graag wilden bij ons vertrek uit Nederland nu wel een heel letterlijke betekenis heeft gekregen. Voor de kinderen is het lastig. Met name Linde is oud genoeg om zich te realiseren dat we hartstikke vast zitten. Weliswaar in een paradijselijke omgeving, maar we zijn niet vrij om te bewegen. En dat vond zij juist zo’n fijn vooruitzicht. Ze floreerde bij de letterlijke vooruitgang die we zeilend maakten, bij de nieuwe ontdekkingen die we deden en bij de nieuwe bestemmingen die we zagen. Ineens staat daar een dikke vette streep door. Alles staat stil. In ons kleine wereldje maar ook ver weg in de boze met corona gevulde buitenwereld. Het enige dat ons rest is geduld op te brengen, elke dag opnieuw wakker te worden met het mantra ‘er is alleen vandaag’ en elke dag opnieuw gewoon te starten met school. Er zit niets anders op.
En terwijl de volwassenen met elkaar rond het vuur een boom opzetten over waar het in de toekomst naar toe moet met de wereld, rennen Linde en Berber het strand op. Gelukkig is er voor hen nu even alleen ‘vandaag’. Morgen stoken we vast weer een vuurtje.
