Lees het verhaal van familie Versteeg

In 2009 verhuisden Joni Versteeg samen met haar man en drie kinderen naar Albanië. Uitgezonden door de zendingsorganisatie International Teams, werken zij daar samen met de lokale kerk.  Aangezien het Albanese systeem niet erg goed aansluit op het Nederlandse niveau en er geen internationale school in de buurt is, geeft Joni zelf les aan de kinderen. Imiddels in hun oudste zoon 12 geworden en gaat dus naar de brugklas. Tijdens hun verlof in Nederland brengen ze een bezoekje aan de Wereldschool.

Samen lopen we de trappen op. Wel een gekke gewaarwording om hier na zoveel jaar weer te zijn. Het uitzicht is nog net zo mooi en Nederlands als toen. Mijn eerste kennismaking met de wereldschool was toen ik 12 was. Tja, dat is dus alweer eh 24 jaar geleden….Wij waren net naar Griekenland verhuisd en ik begon met de brugklas. Terwijl ik zo in gedachten in het gebouw loop, komen alle namen weer terug; meneer Rutten was destijds de directeur en meneer van Ormond begeleidde mij. Ik weet nog goed dat ik de doos met boeken open deed en  met een glimlach op mijn gezicht het materiaal bekeek. Het was een heel pakket en ik vond het heerlijk om door alle boeken te bladeren en alle extra materialen te bekijken. Ik was op een gegeven moment de oudste leerling van de wereldschool en ik weet nog dat ze er alles aan deden om mij zo goed mogelijk te begeleiden. Toen ik 16 was ben ik terug naar Nederland verhuisd en heb mijn VWO gehaald.

Nu loop ik hier samen met mijn zoon. Hij is nu dezelfde leeftijd als ik destijds en dus klaar voor de brugklas. Hij begint al lekker te puberen en heeft ook zo zijn eigen mening. Eerlijkheid gebied te zeggen dat hij het niet gemakkelijk vindt om zijn school in Nederland weer achter te moeten laten. Hij mag tijdens ons verlof hier in Nederland een paar weken meelopen in de brugklas. Hij geniet van het samen werken in de klas en van alle activiteiten op school. Hij haalt goede cijfers, heeft hier zijn vriendjes, zijn sport en zit goed in zijn vel. Best lastig om hem weer uit Nederland weg te halen….

Ik kijk naar mijn zoon terwijl hij het materiaal bekijkt en zie dezelfde glimlach. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren, hij begint er zin in te krijgen! Terug in de auto kijk ik opnieuw naar mijn zoon. ‘En, wat vind je ervan?’, vraag ik hem. ‘Leuker dan ik had gedacht, antwoordt hij met een vage glimlach op zijn gezicht.’ Ik spreek inmiddels al wat tienertaal en ik weet dat dit dus een goed teken is. Het is even stil en dan komt er een vraag achteraan. Of het dus klopt dat hij zelf zijn dagschema mag invullen en of een vrije dag inplannen af en toe dus ook tot de mogelijkheden behoort….Ik moet er inwendig om lachen. Hij begint dus de voordelen er ook al van te zien. En dus zijn we allebei blij. Ik omdat ik uit ervaring weet dat hij goed onderwijs krijgt dat aansluit bij het Nederlandse niveau, hij omdat hij de boeken in heeft mogen kijken en hij zelf zijn vrije dagen zal mogen inplannen!

Sinterklaasactie! Ontvang een Sinterklaascadeau bij inschrijving* in de maand november.